Geen noodkreet, maar een hartekreet.
Tot nog toe houd ik mij over het algemeen afzijdig van alle voors en tegens, het is voor mij een reis naar binnen. Zoals mijn binnenwereld eruit ziet, zo ziet de buitenwereld eruit. Wat ik aandacht geef groeit.
Toch is het nu blijkbaar de bedoeling dat ik andere perspectieven ga geven hier, hoe oncomfortabel dat ook voelt voor mij.
In mijn werk ben ik de afgelopen jaren erg gaan oefenen met andere perspectieven geven aan mijn leerlingen. Ze zitten soms zo vast in hun eigen denkbeeld, dat het ze echt niet lukt om een andere blik op hun situatie te krijgen.
Als ik ze dan ze dan een ander perspectief schets, hebben ze in ieder geval meer keuze dan eerst.
Ik merk dat er steeds meer kinderen lijken te ontsporen, ze voelen de verbinding met hun klasgenoten, de leerkracht en de school niet meer. Ze kwetsen anderen en hebben zichzelf niet meer in de hand. Dit gebeurt op bijna alle scholen. Leerkrachten die zwetend naar school gaan, tegen een burn-out aanzitten en niet meer toekomen aan waar hun hart ligt: kinderen inspireren en helpen te groeien.
Als ik om mij heen kijk zie ik hetzelfde in de maatschappij gebeuren, mensen die elkaar kwetsen, die zo vast zitten in hun eigen denkbeeld dat ze de ander uit het oog verliezen. We zijn de verbinding met elkaar, met ons diepere zelf en met de wereld om ons heen totaal kwijt.
Hoe komt het toch dat we de weg zo kwijt zijn? Waar gaan we heen met zijn allen?
Naar totalitaire controle waarin iedere stap die je buiten je eigen huis zet aangevraagd en goedgekeurd moet worden? Iedereen een chip in zijn lichaam waarmee je dag en nacht gevolgd kan worden? Dat je echt niet meer zelf hoeft na te denken, omdat alles voor geregeld wordt? Dan is de afscheiding van de mensen met elkaar, de samenleving en de wereld compleet.
Het is zo'n glijdende schaal waarin we zitten, steeds een stapje verder, wat eerst onmogelijk leek te zijn, is nu ineens volkomen normaal.
Ik wil iedereen vragen eens een ander perspectief in te nemen en te kijken welke informatie je vanuit dat andere perspectief krijgt.
Ik kreeg onlangs van iemand een krant die ze bewaard hadden voor mij, met een artikel over bijen. Ik bladerde de krant door en schrok van indringende zeer negatieve energie die de krant overbracht. Daarmee kreeg ik meer respect voor en inzicht in de mensen die dagelijks kranten lezen en het nieuws kijken.
Na het bekijken van het andere perspectief ga je op een rustige plek zitten.
Keer naar binnen en ga op zoek naar de dingen die jou raken, daar zitten jouw pijnpunten. Geef ze de ruimte, bedank ze voor de geleerde lessen en laat ze vrij.
Echte vrijheid komt van binnenuit en ik blijf werken aan een tijd waarin dat de belangrijkste les is die we onze kinderen leren.
Liefs Ilse
Reactie plaatsen
Reacties